Ontwikkeling Richtlijn Centraal Veneuze Katheters van start

De ontwikkeling van de langverwachte Richtlijn Centraal Veneuze Katheters is van start gegaan. De komende twee jaar wordt uitgezocht wat de beste manier van werken is met centraal veneuze katheters (cvk) in niet-klinische situaties. We spraken hierover met Juanita Setchell, verpleegkundige in de technisch thuiszorg bij Laurens in Rotterdam. Tijdens haar werk krijgt ze dagelijks te maken met centraal veneuze katheters: ‘We hebben duidelijkheid nodig.’

Waarom is het belangrijk dat deze richtlijn er komt?

“Ik werk in een technisch thuiszorg team, dus ik geef ziekenhuiszorg bij mensen thuis. Dagelijks krijg we in de wijk te maken met cvk’s en er is altijd onduidelijkheid over. De cvk’s worden in het ziekenhuis geplaatst, maar wij zijn vaak verantwoordelijk voor het verzorgen, bewaken en observeren van de cvk. Wij dienen ook de medicatie toe en spoelen de lijnen schoon. Elk ziekenhuis heeft een ander protocol dat we hierover moeten volgen. Maar al die protocollen zijn gericht op klinische situaties, voor de niet-klinische situaties (zoals bij mensen thuis) bestaat geen richtlijn.”

“Wij behandelen cliënten thuis op de bank, dat is heel anders dan iemand behandelen in een ziekenhuisbed. Ook ben je in het ziekenhuis niet aangekleed en thuis wel, dit heeft invloed op de lengte van iemands cvk. Ik heb een cliënt die haar cvk in haar bh stopt. Hoe moeten wij hier mee omgaan als hier niks over in te vinden is in de huidige richtlijnen? Het is belangrijk dat die richtlijn er snel komt, zodat die ons handvatten kan bieden voor het evidence based werken met cvk’s in de thuissituatie. In andere landen is deze richtlijn er wel al.”

Tegen welke knelpunten loop je aan als je met centraal veneuze katheters werkt?

“In de verschillende protocollen van de verschillende organisaties zit vaak verschil tussen het sluiten, het bedienen, het verzorgen en het schoonmaken van een cvk. Ook verschilt per ziekenhuis welk recept we moeten gebruiken en hoeveel we daarvan moeten toedienen. Sommige ziekenhuizen willen dat we iets elke week vervangen, andere zeggen weer om de drie weken. Ook hebben we zelf geen materiaal bij ons, we zijn afhankelijk van wat het ziekenhuis voorschrijft en de zorgverzekeraar vergoed.”

“We moeten erg creatief zijn. Soms zit je bij een cliënt driehoog achter, aan een salontafel waar een kat overheen loopt en een pakje shag ligt. Daar moet je dan je schone werkplek van maken en aan de slag gaan. We gaan nu uit van onze ervaring, maar dat kan best tricky zijn. Iedereen doet het hierdoor anders. Als we over iets twijfelen maken we een foto en sturen we dit naar de arts. Dit is anders dan als je in het ziekenhuis bent, dan roep je een arts er gewoon bij. Die luxe hebben we niet in de wijk.”

Hoe gaan jullie nu aan de slag?

“De richtlijn gaat duidelijkheid scheppen door aanbevelingen te geven rondom het verzorgen van cvk’s in niet-klinische situaties. Momenteel worden de knelpunten door middel van enquêtes onder verzorgenden en verpleegkundigen in kaart gebracht. Daarnaast interviewen we cliënten met een cvk en ook de ouders van kinderen met een cvk. Zo horen we ook van hen waar zij knelpunten in de zorgverlening ervaring. De volgende stap is praktische adviezen formuleren voor deze knelpunten die gebaseerd zijn op wetenschappelijk onderzoek. Deze stappen zetten we met een team van experts uit de praktijk. De richtlijn zal over twee jaar klaar zijn.”